اول اردیبهشت‌ماه، در تقویم فرهنگ و ادب ایران، به نام روز سعدی مزین شده است؛ روزی برای بزرگداشت مردی که کلامش همچون چشمه‌ای زلال، جان‌ها را سیراب می‌کند و خرد و مهر را در هم می‌آمیزد. شیخ اجل، سعدی شیرازی، یکی از درخشان‌ترین ستارگان آسمان ادب فارسی است که با آثاری همچون گلستان و بوستان، روح انسان را به سیر در عالم معنا، اخلاق، و عشق دعوت کرده است.
سعدی نه‌تنها شاعری بزرگ، بلکه آموزگاری انسان‌دوست بود؛ سخن او آمیزه‌ای از زیبایی هنری و حکمت عملی است. او در گلستان، با نثر فاخر و روان، حکایت‌هایی می‌آورد که هنوز پس از قرن‌ها، برای انسان امروز درس‌آموز است. در بوستان، با نظمی دل‌نشین، راه و رسم زیستن را می‌آموزد؛ از عدالت و بخشش می‌گوید، از عشق و پرهیزگاری.
نام سعدی، نماد پیوند میان ادب و اخلاق است. سخن او، زبانی مشترک میان دل‌ها و فرهنگ‌هاست؛ چنان‌که بیت معروفش در دیباچه گلستان:
بنی‌آدم اعضای یک پیکرند
که در آفرینش ز یک گوهرند
بر سردر سازمان ملل متحد نقش بسته است، تا نشان دهد سخن این شاعر، جهانی و جاودان است.
بزرگداشت سعدی، بزرگداشت انسانیت است؛ فرصتی است تا بار دیگر، با چراغ کلمات او، راه خود را در تاریکی‌های زندگی بجوییم و به مهر، عقل و تعهد اخلاقی بیندیشیم.